Is jouw faalangstige dochter een expert in uitstellen? Drie mogelijke oorzaken op een rij.
Waarom kan ik dat nu niet gewoon? Is dit mijn faalangst die ‘schrijft’?
Het zijn maar woorden. Gewoon even wat op papier zetten. Om moeders van dochters te inspireren en te informeren. Over de dingen die ze herkennen bij hun onzekere dochter. Zo moeilijk kan het toch niet zijn….een blog schrijven over faalangst of perfectionisme. Toch wel. Wél voor mij. Zoals jullie misschien weten “ben” ik een faalangstige perfectionist. Een master in uitstelgedrag en nog beter in de lat heel hoog leggen. Vooral voor mezelf. Maar hierdoor indirect ook voor mijn omgeving. Dat zie ik terug bij mijn kinderen. Thuis, maar ook in mijn praktijk.
Het ‘moeten’ zorgt voor faalangst.
Goed. Ik moet van mezelf dus een blog schrijven. Want dat is gunstig voor mijn vindbaarheid en zichtbaarheid. Belangrijk voor mijn praktijk dus. Hallo, pressure.… en daar vind ik wat van. De frustratie borrelt op. Schaamte ook. Waarom kan ik dit niet gewoon? Waarom moet ik zo moeilijk doen? Iedereen kan dit toch, waarom ik dan niet….
Herken je de woorden? Zeg jij ze zelf of hoor jij je dochter dit soms zeggen? Onzekere meiden zijn een master in vergelijken, invullen en streng voor onszelf. Dit zijn de drie meest voorkomende ‘oorzaken’ van faalangst. Tenminste, bij mij in de praktijk. Faalangst is de angst om ergens niet goed in te zijn. De gedachte alleen al, zorgt voor een stressreactie. Om te voorkomen dat je misschien gaat falen, ga je opzoek naar manieren om het nog beter te doen, nog preciezer, nog nauwkeuriger, nog perfecter….hallo, perfectionisme.
Comparison is the thief of joy, niet doen dus.
Dat er meiden bij mij in de praktijk komen die soortgelijke trubbels ervaren, is logisch. Zo heeft hun moeder mij immers gevonden, wij delen iets, zij herkende haar dochter (en vaak ook zichzelf) in mij. In de manier waarop ik de dingen ervaar, aanpak en (niet) doe.
Op school zit je dochter tussen leeftijdsgenoten. In allerlei verschillende soorten en maten. Maar qua ontwikkeling lopen ze min of meer gelijk. Dus zou je ook verwachten dat er hetzelfde wordt geleerd, gelezen, gedaan en gereageerd. Maar niets is minder waar. Iedereen IS anders en reageert hierdoor ook anders. Zaken worden verschillend ervaren, gevoeld en beoordeeld. Karakter, zelfvertrouwen, opvoeding, levenservaring en ontwikkeling zijn allemaal factoren die meespelen. Maar ook hoe jij als moeder omgaat met stress, druk, resultaten, prestaties e.d. Confronterend hé?
Vergelijken is iets natuurlijks. Dat doen we allemaal. Even (stiekem) die schoenen checken, de jurk beoordelen, het uiterlijk is nummer 1 dat wordt gezien, bekeken en beoordeeld. In een split second. Meiden in de leeftijd van 9 a 10 jaar worden zich steeds meer bewust van de wereld om hen heen. Wat doet de ander, wat draagt die en hoe reageert zij? Naast de bewustwording van de ander wordt ze zich ook meer bewust van haar eigen mening. Wat vind IK hier nu van? Wil ik hier wel bij horen?
De primadonna’s van de klas zullen in deze fase wellicht meer aanhangers en volgers aantrekken. Maar grote kans dat jouw dochter geen primadonna is. Zij is het meisje dat zich terugtrekt, meer op zichzelf is en waarschijnlijk een paar goede vriendinnen heeft. Ook dat is prima! Zolang ze er zelf ook mee oké is. Als ouder zijn we geneigd om het grootser te willen voor onze dochter(s). Meer vriendinnen, meer aansluiting, meer speelafspraken. Volg hierin alsjeblieft je dochter.
Invullen voor de ander, handig of onverstandig?!
Als je dochter zich onzeker voelt over haar eigen kennis en kunde en twijfelt of ze de taak wel goed kan afronden, dan zal ze eerder geneigd zijn negatief te denken over zichzelf. Ik kan het toch niet of het lukt me nooit. (Zoals ik ook dacht over het schrijven van dit blog, maar inmiddels zit ik al op 600 woorden en jij leest het nog steeds ? ) Daarnaast zal ze ook sterk de neiging hebben in te vullen wat de ander er wel niet van zal denken of zeggen. De faalangstige (perfectionist) is bang voor het oordeel van de ander. Dat gaan ze liever uit de weg, door er (het liefst) niet aan te beginnen of door het maar half half te doen of door er zo lang over te doen dat het uiteindelijk door tijd gebrek niet af is. Waarschijnlijk is jouw dochter ook langzaam met haar werk of krijg je via school te horen dat ze vaak haar werk niet af heeft. Ze wil voldoen. Voldoen aan de norm, de eis, het verwachte resultaat (bijvoorbeeld van een I score op de Cito).
Streng, strenger, strengst, wel voor zichzelf maar niet voor de ander.
Zo liefdevol en vol begrip kan ze (of jij) reageren als haar vriendin zich down voelt. Als die moppert dat de toets of het dictee niet goed ging. Maar ditzelfde liefdevolle riedeltje tegen zichzelf vertellen wanneer het mis gaat, ho maar. Dit is misschien iets wat jij ook wel herkent bij jezelf. Ik in ieder geval wel. Rete streng voor mezelf, maar oh zo compassievol naar mijn vriendinnen, moeders van coachees en wild vreemden toe. Dat jij, je dochter en ik, dit moeilijk vinden, heeft te maken met ons zelfbeeld. Wij vinden immers dat we dit (deze taak, toets of wat dan ook) gewoon moeten kunnen. Net als de ander. Gewoon. Goed. En als dat dan niet lukt voelt dat als falen. Als een vette afgang.
Zo probeer ik met mijn blogs, schrijfsels in mijn nieuwsbrief of berichten op social media jullie te informeren, te inspireren om mild voor jezelf te zijn en hoop ik jullie te kunnen laten zien dat je niet de enige bent die twijfelt, die zich zorgen maakt en hoop ik je vertrouwen te geven dat het goed komt. Dat er mee te leven valt (inmiddels al 45 jaar) en dat je er ook min of meer van af kunt komen. Ik schrijf immers dit blog, leef nog steeds, leer iedere dag, coach geregeld meiden en moeders, ploeter, faal, geniet en ga door.
Wat ik je eigenlijk probeer te zeggen is dat jij er toe doet. Dat jij goed bent zoals je bent. Net als die fantastische dochter van je! Wees trots. Op jezelf, op haar, op elkaar, op je gezin. Vier dat wat er fijn is, goed gaat en doe daar meer van. Onderneem nieuwe dingen, daag jezelf uit. MAAR doe dat in kleine stapjes. Maak het jezelf niet te moeilijk, want dan is de kans dat je afhaakt groot en dat geeft je natuurlijk geen goed gevoel… Zoek iemand om mee te sparren, ga samen de uitdaging aan. Wees hierin het voorbeeld voor je dochter. Ze kijkt en luistert écht wel naar je. Meer dan je denkt.
Je hoeft het niet alleen te doen. Just ask.
Merk jij dat je dochter (en misschien jij zelf ook) vastloopt met het uitvoeren van taken, dat het uitstelgedrag toeneemt, ze negatief over zichzelf denkt en praat en dat ze met minder plezier naar school gaat? Zit de faalangst en het perfectionisme haar in de weg en wil jij dat zij hier beter mee leert om te gaan, zodat ze volgend schooljaar beter tot leren, tot spelen en tot ontspanning komt? Volg dan samen met je dochter een kort traject bij mij. Dan onderzoeken we jullie faalangst, tackelen we de negatieve gedachten en emoties, oefenen we met ontspanningstechnieken, vergoten we jullie zelfinzicht en veerkracht. Stap nu in en profiteer van een fijne start van het nieuwe schooljaar!
Weet je welkom. Ik luister graag naar je verhaal en denk met je mee, zodat je al voordat we gestart zijn, zelf kunt beginnen met het loslaten van die hardnekkige gedachten. Want dat willen we het liefst allemaal, het zelluf doen. Dat geeft controle, vertrouwen en hoeven we niet met de billen bloot. Hallo, schaamte… ach, ook dat went. Ik slinger mijn woorden op papier, deel wat werkt voor mij en ‘mijn’ meiden zonder er iets voor terug te vragen. Alhoewel, als jij mij laat weten wat je van dit blog vond of het deelt op je social media, dan hebben andere moeders er ook wat aan. Zo helpen we elkaar <3
