Zie ik ze écht (vliegen)?! Teruggeworpen door een kaartje….
Hoe één zinnetje mij deed wankelen
Met het kerstdiner kreeg ik een prachtig compliment van de ouders van de kinderen in mijn groep. Heerlijke kinderen, stuk voor stuk mooie mensjes, met pracht kwaliteiten en karakters. Het compliment triggerde oud zeer bij mij. Eén van de “redenen” van mijn burn-out is de gedachte geweest ‘ik zie de kinderen niet en kan ze niet volledig geven wat ze nodig hebben’…. Of te wel: ik ben niet goed genoeg.
Deze gedachte hebben we allemaal wel eens. Zeker als je, net als ik, perfectionistisch bent en hierdoor de lat net wat hoger hebt liggen. Je nét wat kritischer bent op je eigen werk. Laten we wel wezen, kritisch zijn mag, het kan je zeker ook veel brengen, maar wanneer het té begint te worden, dan is het niet gezond. Niet gezond voor jou, je zelfvertrouwen, je zelfbeeld, je zelfwaarde, het wordt allemaal minder en hierdoor ervaar je steeds meer stress en twijfel.
Wellicht herken je dit bij jezelf of zie je dat je dochter dit ervaart. Naar. Vervelend ook. Zéker als het al het leuke van school, hobby’s, vriendschappen, sport en sociale interacties in de weg zit. Perfectionisme is een uiting van angst. Het is een manier van controle willen houden. Maar als ik één ding heb geleerd de afgelopen jaren, dat is dat het leven zich niet laat “controleren”. Maar hoe ga je hier dan mee om? Hoe zorg je ervoor dat je niet kopje ondergaat aan je eigen verwachtingen?
Kort door de bocht genomen: wees niet zo streng voor jezelf. Dat is niet hetzelfde als je werk niet meer doen of alles afraffelen…. Maar dat betekent wel dat je kunt accepteren dat het voor nu goed genoeg is. Dat je werk er voor nu op zit en dat je nu dan ook echt even vrij bent. Dat je voor nu alles hebt gedaan wat je kon doen, met de kennis en vaardigheden die je nu bezit, om de taak zo goed mogelijk te doen. Ergens komt het moment dat je mag stoppen. Dat het verslag of de presentatie klaar is. Dat je genoeg hebt geoefend voor je toets en dat je mag vertrouwen op je kennis.
Niet goed genoeg voelen suddert nog lang na
Om terug te komen op het compliment dat ik kreeg, ik heb lange tijd gevoeld tekort te schieten. Op school, in mijn klas, thuis bij mijn gezin. Ik kwam ogen, oren en tijd te kort. Iedereen heeft zijn eigen behoeften in aandacht, de één wat meer dan de ander of juist op een andere manier…. Dat vraagt flexibiliteit. Als je gestrest bent, is dat juist een van de eerste vaardigheden die afneemt. Je kunt moeilijker schakelen. Je werk suddert thuis nog even door of je neemt je zorgen om je kind mee naar je werk. Dan beginnen er gaten te vallen, afspraken worden vergeten of niet genoteerd. Je succes op falen wordt groter en groter. En laat dat juist iets zijn wat je heel graag wilt voorkomen….
Veel ouders herkennen hun dochter in hetgeen op mijn website of blogs geschreven staat. Daardoor krijgen ze een idee wat er aan de hand zou kunnen zijn. Dat is mooi. Want dan weet je ook dat er iets mee te doen is. Vaak zijn het de moeders die zichzelf er ook wel in herkennen en onbewust is dat ook vaak de ‘oorzaak’ van het gedrag van hun dochter. Kinderen zijn uitstekende copycats. Ze doen na wat ze zien en horen. Dat is een reden waarom ik in een coachtraject ook altijd een moeder-dochter sessie plan. Ik probeer dan het “perfecte” beeld van moeder en al de ballen die ze in de lucht houdt en haar kritische gedachten hierover (en over zichzelf wellicht) in een realistischer beeld neer te zetten. Mama is ook maar een mens en ook zij maakt fouten.
Maak het bespreekbaar en stel je kwetsbaar op
Het bespreekbaar maken van fouten, verwachtingen en gedachten helpt. Dat doe ik ook in de klas. Soms kom ik in groepen waar ze nog niet vertrouwd met elkaar zijn of waar onrust of pestgedrag heerst. Ook dat heeft met eigenwaarde, zelfbeeld en vertrouwen te maken. Mogen er fouten gemaakt worden, kunnen wij accepteren dat er verschillen zijn? Binnen het gezin is dit net zo belangrijk. Soms voelen kinderen dat ze niet aan verwachtingen kunnen voldoen en vertonen hierdoor perfectionistisch gedrag. Als ik het zo en zo doe, dan….
Wat neem ik mee van 2022 en hoe ga ik 2023 in?
Met de kerstvakantie voor de deur, de laatste aangifte van de omzetbelasting van 2022 in de mail, de laatste gesprekken in mijn praktijk en deze “nieuwsbrief”, kijk ik terug op een bijzonder jaar.
Een jaar waarin in hart heb gewerkt. Aan mezelf, voor mezelf en met mezelf. In mijn praktijk, op school, in mijn gezin en sociale leven. Naast hard werken heb ik ook niets gedaan…. Gewoon omdat er niets uit mijn handen kwam. Daar heb ik mij lange tijd tegen verzet. Want niets doen is ‘zonde van mijn tijd’ en ‘je moet harder je best doen om succesvol te zijn’. Maar uiteindelijk heb ik in het niets doen wél ontspanning gevonden, mijn energie herontdekt, keuzes kunnen maken en uitgevonden waar ik blij van wordt.
Binnen mijn praktijk ga ik een aantal zaken loslaten en veranderen. Zo komen de workshops van Club Goedgemutst niet meer terug. Hoe tof, leuk én goed ze ook waren, ik krijg ze niet vol. Ze zijn alles behalve ‘rendabel’ en het voelt als weer een extra activiteit voor de toch al zo drukke meiden. Ik krijg vaak terug dat het leuk, fijn, zinvol, nuttig, helpend is, maar ook dat het lastig in te plannen is tussen alle sportactiviteiten en gezinsuitjes. Ik, als pleiter, voor minder drukte, minder MOETEN, kan hier dus niet aan mee doen en ik kies er dan ook voor om te stoppen met de Club.
De moeder dochter sessie blijft en krijgt wellicht nog een vervolg of aanpassing. Deze wordt door beide partijen goed ontvangen en blijkt een zeer positief effect te hebben op de relatie tussen moeder en dochter én zeker ook op de kijk naar elkaar. Win win dus. Komend jaar wil ik hier dus uitgebreider en systemisch mee gaan werken. Wordt vervolgd.
Zoals je merkt heb ik de layout van de nieuwsbrief ook aangepast. Al die vaste patronen van ‘zo hoort het’ laat ik beetje bij beetje los. Ik kies voor gemak, voor wat past bij mij. Zo heb je waarschijnlijk ook wel gemerkt dat ik de nieuwsbrief helemaal niet zo vaak verstuurd heb. Nu kan ik sorry zeggen, maar dat doe ik niet. Ik kreeg domweg niets op papier. Mijn kritische ‘ik’ zat in de weg. Vandaag heb ik haar kunnen negeren en stuur ik je deze nieuwe opzet. Lucky you.
Laatst heb ik meegedaan aan een workshop. Dat ging over mijn persoonlijke groei, mijn valkuilen en kwaliteiten en over mijn intentie voor het nieuwe jaar. We keken naar het afgelopen jaar en naar het jaar dat voor ons ligt in al zijn mogelijkheden. Ik vond het een bijzondere middag. Daar waar ik had gedacht dat het pijnlijk confronterend zou zijn (niet genoeg gedaan, weinig omzet, weinig van mezelf laten zien) werd ik positief verrast door mijn persoonlijk groei, door een verandering in mijn mindset, door acceptatie en andere verwachtingen. Het afgelopen jaar was weldegelijk een goed jaar!
Voor 2023 wordt mijn intentie ‘met milde ogen kijken naar mezelf en wat meer ‘schijt’ hebben aan wat anderen er van zouden kunnen denken. Ik gun mezelf licht, luchtigheid en plezier. Het hoeft allemaal niet zo serieus. Lighten up! ‘. Dat gun ik jou en je fantastische dochter ook!
Maak er SAMEN een mooi 2023 van. En mocht je hulp nodig hebben, een luisterend oor of wat advies met betrekking tot het perfectionisme of faalangst van je dochter, neem dan vrijblijvend contact met me op. Ik help jullie graag weer GOEDGEMUTST op weg.
