Ik ging op reis en ik nam mijn innerlijke criticus (uiteraard) mee…

Ken je dat geheugen spelletje ‘ik ga op reis en ik neem mee…’, nou ik ging ook op reis. Wel twee hele dagen. Op retraite. Voor het eerst. Met een tas én hoofd vol gedachten en verwachtingen, ging ik op weg naar een klooster.

Ik op retraite, wie had dat gedacht?!

De retraite ging over Thuiskomen bij mezelf en er zou yoga zijn, iets met opstellingen, meditaties en gezond eten. Klonk goed (en was ook goed, dat verklap ik alvast). In mijn zoektocht naar het afschudden van de beren, de negatieve stemmetjes, het kritische gedoe besloot ik de sprong te wagen en te gaan. Ik loop al een tijdje vast met betrekking tot mijn to do lijstjes voor o.a. mijn coachpraktijk. Deze wordt maar niet korter zo lijkt het.

Of eigenlijk ook wel, ik schrijf er namelijk niets meer op. Zo kan ik ook niet checken of het gelukt is, scheelt weer een ‘oh ik kan ook niets’ of ‘zie je wel, weer niets gedaan’ momentje. Maar je snapt het. Dit is vermijden puur sang. Ik blijk daar een kei in te zijn. Maar het niet opschrijven zorgt er natuurlijk niet voor dat het gedaan wordt of ‘weggaat’. Het gevoel van falen blijft.

De innerlijke criticus.

Tijdens de retraite, wat gewoon een weekend keihard werken aan jezelf blijkt te zijn, mochten we tijdens een oefening ontdekken wat onze innerlijke criticus en onze innerlijk raadgever tegen ons zegt. Je snapt dat het eerste zo opgeschreven was. Als faalangstige perfectionist is er genoeg om over te zeuren. Confronterend als dat was, het luchtte ook wel ergens op. Helemaal toen de innerlijke raadgever, die tot mij kwam als Mevrouwtje Theelepel, hele fijne, motiverende, helende en krachtige dingen tegen mij zij.

Gek genoeg zijn dit woorden die ik vaak gebruik naar mijn kinderen toe, de meiden en moeders in mijn praktijk, vriendinnen en collega’s. Maar om die tegen mezelf te zeggen, voelt gek. Onwennig. Weer die confrontatie. Weer dat stemmetje ‘waarom is dit nou zo moeilijk’ en ‘waarom kan ik dit niet aannemen’. Weer die tranen. Van verdriet, gemis, schaamte, angst, frustratie en ook opluchting. Het voelde goed. Zó goed. Wat was ik op dat moment onwijs trots op mezelf. Ik zat hier, in dit klooster, gewoon keihard aan mezelf te werken, ik voelde wat er te voelen viel, ik liet het er maar gewoon zijn.

Maar waarom vind ik dit nu zo moeilijk? Waarom kan ik niet “gewoon” positief, opbouwend, aardig en leuk tegen mezelf doen? Nou, dat kan ik wel. Zeker wel. Alleen niet altijd als het bijv. om mijn coachingswerk gaat. Dan ligt die lat ineens heel hoog. De last van de verantwoordelijkheid drukt op mijn schouders, de drive om het ‘goed te willen doen’ slaat door en de angst om fouten te maken neemt toe. Terwijl de intentie van mijn handelen en werk áltijd is om anderen te helpen.

Lief zijn voor jezelf.

De sleutel in dit alles is liefde. En dan vooral liefde voor mezelf. Die is bij mij, net als bij veel andere moeders, minder vanzelfsprekend. Zo gemakkelijk kunnen we houden van onze driftige peuter of norse puber, zo moeilijk is het om van ons zelf te houden als het allemaal even wat minder gaat. Over hoe dat komt en wat voor ‘gevolgen’ dit heeft zijn genoeg boeken* geschreven. Maar het begint met accepteren dat het leven soms nu net even iets anders loopt dan dat jij had bedacht én dat jouw inzet/intentie/handelen/vaardigheid of reactie daarop precies goed was voor dat moment.

Wees niet te streng voor jezelf. Achteraf is het altijd makkelijk praten…dan had ik dingen ook anders aangepakt of juist niet gedaan. Maar soms moet je dealen met wat er is. Probeer dan ook te voelen wat er gevoeld mag worden. Bedenk wat jij tegen je dochter of vriendin zou zeggen en spreek dat uit naar jezelf. Zoals Loesje zou kunnen zeggen ‘Ik had zoveel plannen, maar het leven kwam even tussendoor’. Als dat gebeurt, sta even stil.

Bewustwording is stap 1.

Maar wat is “even”? (Die vraag zou ik ook gesteld kunnen hebben). Nou, drie tellen maar. Stop met wat je aan het doen bent of van plan was te gaan doen (waarschijnlijk redderen, maar dat terzijde). Stop! Wat gebeurt er? Hoe reageer ik? Wat zou (in mijn geval) Mevrouwtje Theelepel zeggen? Kan ik het (nu) anders doen? Het begint namelijk bij bewustwording. Word je bewust van die kritische opmerkingen naar jezelf en probeer daar écht met milde ogen naar te kijken. Oefen dit. Probeer dit. En nee, één keer oefenen is geen oefenen. Oefen iedere dag. Thuis, onderweg, in de sportschool, bij de supermarkt, op je werk, wanneer je je aankleedt en/of op het schoolplein. Merk op. Word je bewust. En blijf glimlachen. Want díe staat je heel goed.

*de retraite werd gegeven door Frederike Mewe. Zij heeft het boek ‘Goed zoals je bent’ geschreven. Een aanrader voor wie meer wil weten over de psychologie van het zelfvertrouwen. Zij beschrijft daarin o.a. het ontstaan van de innerlijke criticus en hoe je je innerlijke raadgever meer ruimte kan geven. Het was een fantastische retraite! Met een lach en een traan, veel voelen en ervaren. Een mooie stap voor mij om mijn beren aan te kijken en ze weer het bos in te kunnen sturen.

Ziet jouw dochter ook beren op de weg?

Ervaart jouw dochter schoolstress om toetsen, boekbesprekingen en andere schoolzaken? Merk je dat het erger wordt, doordat ze steeds kritische wordt over haar eigen kennis en kunde en dat ze minder met plezier naar school gaat? Soms is er meer nodig dan goed bedoelde adviezen en extra tijd. Denk je dat ik hierin iets zou kunnen betekenen voor jullie, neem dan vrijblijvend contact met mij op. Ik deel mijn (opgedane) kennis graag met jullie, zodat we ook haar beren terug het bos in kunnen sturen.