Opvoeden is vooral mensenwerk.
Elk kind is anders. Dat is mooi. Toch? Elke fase waarin je kind zich bevindt is anders. Dat maakt het al iets ingewikkeld… Dan ook nog dat elke situatie is anders, maakt het helemaal gecompliceerd. Dus is het logisch dat jouw reactie op je kind ook iedere keer anders is, toch?
Snap je het nog? Volg je me nog? Opvoeden is niet altijd makkelijk, want kinderen ontwikkelen zich snel. Er is geen handleiding, geen gegarandeerde succesformule of kant en klare trucjes die je kunt toepassen. Opvoeden gaat over het steeds weer zoeken naar wat werkt voor jullie, over het uitproberen van nieuwe afspraken of regels, het afstemmen naar veranderde behoeften en bijstellen en uitspreken van verwachtingen. Opvoeden is een proces. En nee, deze verloopt niet lineair.
Tienermeiden in de prepuberteit. Een nieuwe fase.
Tienermeiden zijn bijzonder. Bijzonder lief, bijdehand, gevat, brutaal, sociaal, asociaal, bewegelijk, stil, eenzaam, verlegen, teruggetrokken, aanwezig, kunnen het hoogste woord voeren en zorgzaam zijn. Maar ook absoluut niet. Je herkent vast wel je eigen dochter hierin. De wereld van school is een andere wereld dan die van thuis. Op school gelden er andere regels, al dan niet afgesproken met de leerkracht. Meiden in deze leeftijdsfase zijn soms snoei hard. Naar elkaar maar ook naar zichzelf.
Ze maken een ontwikkeling door in hun emotionele-sociale vaardigheden. Allerlei ‘nieuwe’ emoties doen zich voor in situaties en daar beginnen ze iets van te vinden. Ze vinden het stom dat ze zich ineens begint te schamen voor een antwoord. Ze merkt op dat ze bepaalde opmerkingen van anderen niet leuk vindt of echt niet vindt kunnen. De emoties en situaties zijn niet echt nieuw natuurlijk, maar wel het feit dat zij ze nu begint op te merken. Een innerlijk proces dus. Groei van emotionele-taal. Ik voel iets, mijn lijf reageert daar op, ik heb daar een mening over….
Zorgen (maken) zit in onze genen.
Bij de tienermeiden speelt de directe en indirecte omgeving een grote rol in de beleving van deze nieuwe gevoelens. En dan vooral de gedachten (mening of oordeel) daarover. Meiden willen niets liever dan erbij horen. Dat komt oa uit ons DNA van jagers en verzamelaars. Vrouwen bleven bij elkaar om voor elkaar te zorgen terwijl de mannen op jacht waren. Alert op gevaar van buiten, samen zorg dragen voor elkaar en erbij blijven. Want alleen was je niet opgewassen tegen het gevaar van buiten. Je moest wel bij de groep blijven wilde je blijven leven. Dus paste je je aan. Dus zorgde je ervoor dat je erbij hoorde.
In deze nieuwe snelle tijd werkt het eigenlijk net zo. Meiden, vrouwen, moeders, mensen in het algemeen, we willen er allemaal bij horen. In ieder geval gezien worden. We verzamelen onze eigen groep gelijkgestemden, onze eigen clan. Op school zie je dat terug in vriendengroepjes of clubjes. Hoe reageer jij als moeder op deze clubjes? Positief waarschijnlijk als je dochter er onderdeel vanuit maakt. Maar hoe reageer jij als je merkt dat je dochter er niet bij hoort? Of als je merkt dat je dochter het zichzelf kwalijk neemt dat ze er niet bij mag horen?
Het is pijnlijk om te merken hoe streng onze dochters voor zichzelf kunnen zijn. Dat ze de toffe foto van zichzelf met haar favoriete dier niet durft te plaats omdat ze er stom op staat. Bang voor eventuele negatieve reacties van anderen. De innerlijke criticus heeft het druk met onze tienermeiden. Wij moeders kunnen deze innerlijke criticus niet volledig buitenspel zetten, helaas. Wellicht is zij namelijk ook aanwezig bij jou. Verbeter het zelfbeeld van je dochter en begin bij jezelf. Plaats jij foto’s? Deel jij je eigen mening? Vertel jij wat je dwars zit of irriteert aan die ene vriendin?
Verbeter het zelfvertrouwen van je dochter, begin bij jezelf.
Wil jij je dochter helpen met het vergroten van haar zelfvertrouwen en haar positieve zelfbeeld ontwikkelen? Begin dan met jezelf. Merk je innerlijke criticus op, bedank haar voor haar aanwezigheid en doe het vervolgens toch! Ook wij zijn strenger voor ons zelf dan we willen toegeven. We willen immers allemaal een ‘normale’ en ‘gelukkige’ dochter die altijd happy naar school gaat. En dat dat in de realiteit niet zo is, wijten we vaak aan ons zelf.
Stop met dit zelfverwijt. Nu! Jij doet als moeder wat je kan, met de kennis die je hebt, op dit moment. Lees de eerste alinea nog eens even…. Je kind ontwikkelt zich volop. Iedere dag is anders, jij bent en doet iedere dag anders. En dat is maar goed ook. Net als je kind. Maar wanneer jij je innerlijke criticus durft aan te kijken en durft te negeren, gaat er een wereld voor jullie open. Een wereld die milder is en waarin je minder angstig bent voor meningen van anderen. Die doen er niet meer toe. JIJ doet er toe. JIJ BENT WAARDEVOL, PRECIES ZOALS JE BENT.
Leuk als je een reactie achter laat. Wat herken je en wat doet dat met je?
