Verdween bij jou ook de zelfstandigheid van je kind met de komst van het corona-virus?

Verdween bij jou ook de zelfstandigheid van je kind met de komst van het corona-virus?

Met verbazing en enige frustratie keek ik van mijn partner naar mijn kind. Mijn kind dat al in groep 6 zit, best goed is in rekenen, lekker zelfstandig in werken en spelen, die nu om de haverklap om hulp vraagt en niet tot werken kan komen. Wat is er gebeurt met mijn oh zo zelfstandige kind?

 

Onrust in het lijf.

Onrustig geschuifel op de stoelen. Bij ons allemaal. Het is er met vlagen, die onrust. Het grote niet weten. In het begin (weet je nog, toen het allemaal begon…) continu nieuws en informatie zoeken, alles lezen wat er voorbij kwam aan nieuwsflitsen, volledig overvoerd en overprikkeld en de dag was nog niet eens begonnen. Vanuit school de ene goed bedoelde mail na de andere. Facebook stond vol met tips voor structuur en bemoedigende quotes.

Mijn ogen gingen dicht.  Mijn brein op slot. Ik wilde er niet aan. Ik heb de eerste dagen niet gefunctioneerd. Ik vraag me soms af of ik het nu nog wel ‘doe’… Op halve kracht ga ik door. Er is structuur. Vanaf dag 1. Maar de invulling liet ik los. Geen strak onderwijsschema. Ik kon het niet. Mijn kinderen wilde niet. Die waren lamgeslagen. Hangend op de bank. Dicht bij elkaar. Puber en tiener. Haat en liefde deelde de onrust.

 

De behoefte van veiligheid.

Mijn ogen gingen open toen ik aan tafel zat met een kleuter. Kleuter? Ja, zo reageerde hij. Zo gedroeg hij zich. Piepjong in gedrag. Primaire (overdreven) reacties op foutieve sommen, op vastlopende computers, op stotende tenen en steeds maar weer die ‘ik snap het niet’ en ‘ik kan het niet’. Toen begon het mij te dagen. Dit is angst dat spreekt. De onrust is een masker. De lamlendigheid is een uiting, het gevraag, gepiep en gehuil eveneens.

Mijn brein deed weer mee. Op volle toeren zoals dat dan gaat. Waar de angst vandaan komt kan ik wel begrijpen. Het corona-virus komt zomaar ons leven binnen denderen, maatregelen worden genomen en binnen no-time zit je binnen, met je schoolwerk, computer en geen vriendjes meer om je heen. Geen vertrouwde gezichten, de routine van de dag is anders, je favoriete pauze moment is verdwenen. Over. Uit.

 

Van wie is de angst?

Niet allen zijn wereld was binnen no-time anders. Ook die van ons. Die van onze familie, vrienden, buren, collega’s, klasgenoten en landgenoten. Het is een wereldgroot probleem. Dat is best beangstigend. Het valt volledig buiten je eigen invloed. Je hebt er niet over te zeggen. Accepteren dus. Maar dat is lastig. Met dat gehamster werd ik ook bang. Ik liep verdwaasd door de supermarkt. Toen was hij nog mee. Ik kon wel huilen maar deed het niet. We grapten wat, maar thuis zei ik tegen mijn partner: de volgende keer ga jij. Ik ga niet meer…

Het wordt tijd om de hand in eigen boezem te steken….of te wel ik zie MIJN angst en onrust bij mijn kinderen terug. Wil ik hen kunnen ondersteunen dan moet IK er wat mee doen…. Minderen met nieuws heeft mij al geholpen. Ook alle goed bedoelde adviezen, schema’s, structuren heb ik gelaten voor wat het is. Ik heb mijn eigen plan getrokken. Waar heb ik invloed op. Wat heb ik nodig. Rust, regelmaat en ontspanning. Werk tijd, tijd voor mezelf en tijd met elkaar zonder ‘werk’. Afwisseling en naar buiten. Dat is ons eigen noodplan geworden.

 

Wat kan jij voor je kind doen?

Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor je kind. Door het (opvallende) gedrag dat hij of zij laat zien, laat het weten dat het iets nodig heeft. Een kind zegt nu eenmaal niet:  ‘hé mam, ik vind deze hele corona-crisis heel spannend, kan je er wat over vertellen…’ maar die vervalt in gedrag dat vaak primair of kinderlijk wordt gezien. Huilbuien, bedplassen, aanhankelijk gedrag, boze buien. Weet dat een gevoel altijd echt is. Toon dan ook begrip voor zijn of haar gevoelens.

 

Blij is een primaire emotie die zorgt ervoor dat een kind (een mens) zich kan opladen. Kinderen halen dit vaak uit contact met anderen. Nu vriendjes en familie weg vallen, merk je dat ze meer ‘plakken’. Geef hier aan toe. Aanraken is een levensbehoefte. Las knuffel- of stoeimomenten in. Lees langer voor, kruip samen op de bank voor een filmpje, bedenk iets dat jullie samen kunnen doen nadat iedereen even heeft gewerkt. Afwisseling, positieve energie, plezier en ontspanning verhoogt de veerkracht. En laten we die nu net wat meer nodig hebben ?

 

Is jouw kind ook angstig? Hoe zorg jij ervoor dat hij/zij zich toch veilig voelt thuis? Laat een reactie achter onder dit blog. Wie weet help je daar een andere ouder ook mee.

 

Mocht je na het lezen van dit blog meer willen weten over mogelijke oorzaken van angsten en hoe hier mee om te gaan of wil persoonlijke tips voor jullie kind neem dan contact met mij op. Heb je iets aan mijn blog gehad en denk je dat hij waardevol voor een andere ouder kan zijn, deel dan dit blog gerust. Andere blogs en posts over emoties, gedachten, angsten en (opvoed)twijfels zijn te vinden op www.kindercoachgoedgemutst.nl/blog-nieuws-agenda/   info@kindercoachgoedgemutst.nl